Het is alweer 3 jaar geleden dat de veteranenkampioenschappen tafeltennis nog georganiseerd werden. Bordeaux 2020 en 2021 werd 2x uitgesteld wegens de epidemie. Wij, Irène en ik, hadden ons hiervoor ingeschreven maar vreesden voor een annulatie, die er uiteindelijk ook kwam. Mits het invullen van de nodige formulieren werd het inschrijvingsgeld probleemloos teruggestort. Het moet voor de Franse organisatoren een geweldige ontgoocheling geweest zijn; een niet te overziene hoop werk dat op niets uitdraaide. Het werd dus Rimini welke de organisatie voor 2022 toebedeeld kreeg. Met een deelname van ongeveer 3000 spelers werd geen record gebroken. De Russische spelers en speelsters werden geweerd uit het tornooi wegens de gekende reden.
Wij opteerden om de reis naar Rimini te maken met de wagen. Onze eerste stop was Locarno. Niet zonder reden. Ongeveer 62 jaar geleden maakten wij met ons gezin – ik was toen 12 jaar – onze eerste buitenlandse reis naar dit Zwitsers mondain stadje, gelegen aan het Lago Maggiore. Met onze Volkswagen kever, 3 kinderen, tent en kampeergerief arriveerden wij met een bevriend koppel na 2 dagen rijden in het voor ons ongekend mediteraan klimaat. Ik ontdekte daar de tafeltennissport en bij thuiskomst knutselde mijn vader een tafel in elkaar. Zou de camping nog bestaan ? Neen dus. De locatie kon ik amper terugvinden. Een zeer modern watersportcentrum staat nu aan de kanten van het meer, waar ooit onze tent stond. Alles was me vreemd. Ik herkende haast niets meer. Al wandelend langs de oevers van het Lago Maggiore vertelde ik Irène over onze vacantiedagen daar, 62 jaar geleden. Ook het stadje Locarno herkende ik haast niet meer. Het lijkt me nog mondainer dan vroeger. Een casino vind je er terug aan één van de brede lanen. Maar Rimini wacht op ons en dus trekken we de grens over en rijden langs de boorden van het meer richting Milaan. 3 Andere Nodo-spelers komen met het vliegtuig. Mijn broer Luc, ouderdomsdeken Jef Janssens (93) en youngster Kristof Heirman, voor wie het zijn eerste internationale deelname is. Het is ondertussen bloedheet geworden. Heel wat anders dan de trip door Zwitserland. Een helletocht met zware regenval en een oponthoud van 2,5 h. aan de Sint Gotthardtunnel, veroorzaakt door een ongeval. Geen meter vooruitgang zat er in, totdat plots de file toch in beweging kwam en we de 19 km. lange tunnel in mochten.
In Rimini zijn onze vrienden reeds aangekomen in het hotel. Zij vlogen op Bologna en huurden daar een auto om de laatste 130 km naar Rimini af te leggen. Ons hotel Houston ligt vlakbij het strand. Maar daar komen we niet voor, wij komen om te sporten. De Fieri-hall maakt deel uit van een geweldig groot complex hallen. Zo iets immens heeft de organisatie zeker nodig, anders kan je geen 125 tafels neerpoten plus nog een 30-tal opwarmingstafels. Waar-o-waar kan je iets gelijkaardigs in onze contreien vinden ? Ik zou het niet weten. Zondag gaan we ons accrediteren, maw aanmelden. Er wordt al volop getraind op alle tafels, meestal met 4 op één tafel, kruislings met 2 balletjes. Er wordt gespeeld op Stag-tafels met Stag-balletjes. Ik heb de indruk dat de ballen wat lichter zijn, maar mijn dubbelpartner Robert V heeft een weegschaaltje meegebracht en beweert dat de Stag bal één gram zwaarder weegt. Robert V. houdt van details en zal dus wel gelijk hebben. Ik kom ondertussen verschillende oud gekenden tegen. “How are you ? ça va ? Wie geht’s ?” Altijd leuk om te merken dat het goed gaat, na enkele jaren van miserie.
’s Avonds heeft de openingsceremonie plaats. Ik krijg bericht dat onze kameraad Jef geëerd zal worden omdat hij de oudste (93) speler is van alle deelnemers. Ik mag naast Jef gaan zitten op de voorste rij, als buddy. Na alle traditionele openingsspeeches van belangrijke personaliteiten die meestal te lang duren, moet Jef naar voren komen om een trofee in ontvangst te nemen. Langs alle kanten wordt hij gefotografeerd. Het is alsof hij kampioen is geworden, maar de èchte wedstrijden beginnen eerst de volgende dag. Het thuisfront wordt verwittigd en ook de Vlaamse kranten krijgen er weet van. Via FB worden foto’s doorgestuurd en krijgen wij de volgende dag reeds verslag dat het bericht in de Vlaamse pers ook werd opgenomen. De openingsceremonie gaat ondertussen verder in een mix van dans, muziek en zang. De geluidsboxen staan keihard. De dans en de muziek kan ik nog pruimen maar de operadiva’s die daarna komen om hun gezangen in de enorme hall ten beste te geven is er voor mij te veel aan. Het geluid is van dusdanige sterkte dat ik het niet meer kan uithouden en naar buiten vlucht. Ik hoor een geratel in mijn oor. Buiten verdwijnt het gelukkig na enkele minuten. Dit was ècht niet te harden. Waarom moet dit zo nodig ? Het geluid van een jet-motor, zo kan ik het vergelijken. ‘s Maandags gaat het tornooi van start. Dinsdag de dubbelspelen. Woensdag is het een vrije dag. Denk nu niet dat er dan niet gespeeld wordt in de zaal. Op alle tafels wordt er getraind en geoefend. Wij leggen er even de riem af en gaan op zoek naar het oude stadsgedeelte van Rimini. We vinden het snel maar het kan ons niet bepaald bekoren. Rimini zelf is een drukke toeristische badplaats. Op het strand staan duizenden ligstoelen met bijhorende zonnescherm mooi in rijen opgesteld. Zo ver je oog kan reiken zie je ligstoelen en parasols. Zonnekloppers vinden er hun gading. Voor de kinderen is het een paradijs vol waterpret. Het water van de Adriatische Zee voelt warm aan. Ik zelf schrik altijd van de koude temperatuur van het water als ik ga zwemmen. Het duurt een hele tijd voor ik me onderdompel. Maar nu, na enkele stappen lig ik er al in. Heerlijk ! Ik vind me zelf zeer moedig maar met deze aangename temperatuur is het niet moeilijk om moedig te zijn. Onze vriend Jozef, ouderdomsdeken van onze club laat zich niet pramen en neemt ook een duik. Het afgeleefde lichaam ziet er schraal uit, maar Jef laat het niet aan zijn hart komen. Rimini lijkt een vergane toeristische grootheid. ’s Avonds is het er redelijk druk. Op de menu-kaarten staan de gerechten in het Russich vertaald. Onze hoteleigenaar klaagt over de afwezigheid van de Russen. Voorheen waren zij graag geziene gasten die de roebels rijkelijk lieten vloeien. De gevolgen van de oorlog zijn dus tot hier concreet te merken.
De sportresultaten ga ik niet in detail vermelden. Je kan alle gedetailleerde uitslagen per leeftijdsreeks terugvinden op de website van evc 2022 Rimini. Irène geraakt door haar qualificatie-poule maar stuit dan op een zeer beweeglijke Engelse lady. Mijn saldo was positief met 7 overwinningen en 4 nederlagen. Zondagmorgen verlaten wij ons hotel en stevenen richting Siena in Toscane. Het is weer bloedheet. Niettegenstaande ik een gedetailleerde Michelin-kaart heb, slaag ik er moeilijk in om langs kleine wegeltjes te cruisen met onze cabrio. Met behulp van de GPS gaat het al helemaal niet; de vervelende Hollandse stem stuurt me regelmatig de autostrada op; en dat willen wij niet. Niettegenstaande wij in het verleden toch al aardig wat kilometers in het buitenland hebben gereden en we ons dus beschouwen als doorwinterde reizigers, rijden wij verschillende keren fout. Het zal dus aan de bewegwijzering liggen en dat is het ook. We trekken een volledige dag uit voor bezoek aan het oude Siena. Groot is mijn verwondering als we op de piazza del Campo komen. Het zand van de paardenwedstrijd – de Palio – ligt nog op het plein. De dag ervoor was er de wereldberoemde race tussen de jockeys uit de verschillende stadsdelen. We waren dus een dag te laat ! Maar toegang tot het plein zou toch onmogelijk geweest zijn. Toegangstickets tot 350 € zijn geen uitzondering. De temperatuur stijgt ondertussen tot 38° Bloedheet dus. Wandelen in de zon is uit den boze. En dorst, dorst ! Liters water wordt er gedronken.
De volgende dag bezoeken wij het pittoreske San Gemingnano en rijden verder naar Firenze, waar ik een glamping-tent heb gereserveerd voor 2 nachten. Oh wat voel ik me thuis op een camping, niettegenstaande ik me realiseer dat dit met kamperen niets meer te maken heeft. De luxe-camping beschikt over een eigen zwembad, restaurant, bar enz. Het overgrote deel van de kampeerders komt aangereden in de meest luxueuze kampeerwagens. Op enkele jaren tijd is de doorbraak van de mobil-homes niet meer te ontkennen. Enkele kleine tentjes, hier en daar een caravan, de glamping-tenten en voor de rest allemaal mobil-homes wat de klok slaat.
Onze glamping tent is uitgerust met een groot, mooi gedekt dubbelbed, eigen WC en douche, wifi, elektriciteit en… airco. De blote voeten staan niet in het gras maar op een perfect aangelegde laminaatvloer. Dàt is pas luxe. Met een shuttle busje worden wij naar het centrum van Firenze gebracht. De Duomo trekt daar duizenden toeristen. Bezoek aan de Duomo is er niet bij, een ellenlange rij wachtenden in de blakende zon, neen wij gaan niet aanschuiven. De bijhorende klokkentoren – 82 m. hoog wil ik wel beklimmen. Gelukkig zijn er enkele tussenplatformen waar je even rust kan nemen. Bij het laatste gedeelte trap ik echt op mijn adem. Mijn hart bonkt als gek, ik zweet me kapot maar ik geraak tot boven. Ook Irene lukt het tot boven te geraken. Het uitzicht over de stad Firenze is fenomenaal. Ik zou er uren kunnen naar turen. De Campanile is 82 m. hoog en telt 414 treden om boven te geraken. Op de terugweg met het shuttle busje begint het plots te regenen. Op het kurkdroge asfalt ontstaat een spekgladde toplaag. Wij zitten op de laatste rij vanachter in het busje. Plots merk ik een stilstaand voertuig op de baan en in een fractie van een seconde is het gebeurd. Wij knallen in de staart van een file op de wagen voor ons. Gelukkig reden we niet te snel en ontstaat er geen paniek, niettegenstaande het een flinke klap was. Een kwartiertje later wordt een vervangbusje naar de plaats van het ongeval gezonden en geraken we toch nog tijdig op onze stads-camping.
De volgende dag staat Venetië op het programma of tenminste de rit er naartoe. Ik plande een mini-verblijf in het nabij gelegen Lido Di Jesolo. Ook in deze badstad verbleef ik met ouders, broer en zus een kleine 60 jaar geleden. Het lijkt wel een nostalgie-reis, terug in het verleden. Ik herinner me dat ik met mijn vader, als 15-jarige ’s avonds op een mini-golfcourt getafeltennist heb. Na ons partijtje kwam er een kerel op ons af die vroeg of ik even met hem wilde spelen. Hij had ons niveau bekeken en stelde een wedstrijdje voor. Ik heb toen een pandoering gekregen die ik nooit zal vergeten. Naderhand vertelde hij dat hij de nummer 10 van Manchester-county was. Nou moe, wat moest ik toen nog veel leren ! Het mini-golfterrein vond ik niet meer terug. Ook niet onze vroegere camping. Lido di Jesolo lijkt een copie van Miami-beach, ofschoon ik daar nooit geweest ben. De campings werden allen verhuist naar het gedeelte dat je tegenkomt wanneer je de boot neemt naar Venetië aan Punta Sabioni. Venetië hoef ik niet meer voor te stellen. Ook hier een massa toeristen. In de galerij rondom het San Marco-plein vergaap ik me aan de Italiaanse mode. Ik ontdek de Coppola-pet. Later hoor ik dat deze pet al langer bestaat maar ik vind ze prachtig. Lekker ouderwets. Maar “Made in Italy” heeft zijn prijs en dat vind ik erover. ’s Avonds vind ik tijdens het flaneren een goedkoper model “made in China”. Ze past me als gegoten. Irène zegt dat ze het verschil merkt. Ik doe zelfs nog een bod aan de Pakistaanse verkoper en die vind het OK. Voor een prikje heb ik mijn Coppola pet !
Op de Rialto brug verveel ik me geen seconde met het bekijken van het verkeer op de Canal Grande. Maar je moet wel even wachten tot je een plaatsje hebt aan de ballustrade. Mijn oog valt op een bord met de prijslijst om een gondel tripje te maken voor een ½ uur. Pfft… zo duur zeg. Mijn moeder verstond vroeger de kunst om keihard af te bieden. Neen, daar is nu geen beginnen aan. Ik begeef me naar de balie van de waterbus en vraag of het mogelijk is met de waterbus een ronde door Venetië te maken. Neen, de waterbus is een vervoermaatschappij van publieke orde. Toch koop ik 2 tickets voor een prikje en zo vertrekken wij en varen gans het Canal Grande af. We varen zelfs langs de industrie-zone van Venetië en stoppen aan enkele eilandjes. Uiteindelijk ligt de terminal van het bustraject aan de aanlegkade ter hoogte van het San Marco-plein, enkele tientallen meters vanwaar onze boot, richting Lido di Jesolo vertrekkensklaar ligt. Perfecter kan niet. ’s Zaterdags vertrekken we na het ontbijt om in één ruk naar huis te rijden. Moet kunnen. Maar na 10 minuten staan we al geblokkeerd in een file. Ambulance en politiewagens rijden langs de inmiddels kilometers lange file voertuigen. Na een uur rijden we stapsgewijze langs de plek van het ongeval. Een motorfiets ligt midden op de weg, de helm er nog naast. Een beklemmend moment. Ik mag er niet aan denken om ooit zo’n bericht thuis te krijgen. Hopelijk valt het allemaal nog wel mee met het slachtoffer. De tocht langs het Gardameer richting Brennerpas verloopt met horten en stoten. Om 18 h. rijden we rond Munchen. Maar mijn zinnen staan richting huiswaarts en dan is er geen way back. Om 3.30 h. rijden we onze straat op en zit de Italia-trip er op. De eerste klus die ik even later uitvoer is het gras afrijden. Zal bekend klinken bij thuiskomende vacantiegangers.
Bob
